De laatste uurtjes

De laatste uurtjes van 2010 zijn genaderd en koning winter heeft al hard toegeslagen, maar sinds 2 dagen heeft de dooi toch de overhand genomen. Misschien ook maar beter zodat de vogels die al behoorlijk te lijden hebben gehad even weer kunnen herstellen.
Vanmorgen ben ik er nog even op uit geweest, want op oudejaarsdag is het meestal lekker rustig in natuurgebieden. Op èèn rietsnijder na ben ik dan ook niemand tegen gekomen.

Ik zag in het riet een Roerdomp staan en ben een poos blijven staan om te kijken of hij ook tevoorschijn kwam. Na een minuut of 20 kwam de vogel naar de rand van het rietveld en ik kon wat foto`s maken.

Een uurtje later besloot ik naar huis keren, want we hadden onze beide dochtertjes beloofd nog wat vuurwerk te halen. Het was inmiddels behoorlijk mistig geworden en op de terug weg zag ik de Buizerd zitten die meestal direct de wieken neemt als ik er aan kom. Misschien kwam het door de mist, maar nu bleef de ouwe rover gewoon zitten dus ik heb mijn kans gepakt.

Rest mij nog te zeggen dat ik iedereen een goede jaarwisseling wens, en veel geluk en gezondheid in 2011 !

Winter op de Veluwe

Door privé omstandigheden (de meesten weten wel welke) kon ik de laatste tijd weinig tot niet fotograferen. Helaas moet ik zeggen. Maar gelukkig was er op 1e Kerstdag de gelegenheid. Sinds het overlijden van mijn vader is het een soort traditie geworden om het gezin en moeders naar het Nationaal Park de Hoge Veluwe te gaan en na dat bezoek het gourmetstel vanonder het stof te halen. Dit jaar lag er een dik pak sneeuw waardoor ik me uit kon leven. Lynne kon lekker schaatsen op de vijver voor het Jachthuis. Een mooie rustige dag met het gezin en moeders. Deze foto is gemaakt op 1 van de hoofdwegen in het park. De sneeuw op de takken vormen door het doorhangen een soort ereboog voor ons en dat gaf wel een fraai beeld. De dieren lieten zich door de winterse omstandigheden niet zien. De fraaie landschappen vergoedden veel.

Koolmees in vlucht

Soms is het leuk om je in je eigen tuin wat dingen uit te proberen. Deze keer heb ik geprobeerd een Koolmees in vlucht te pakken, en dat valt nog vies tegen moet ik zeggen. Je moet zorgen voor genoeg licht, de juiste afstand, het juiste scherpstelpunt en dan moet de vogel ook nog meewerken.
Dat laatste is juist de moeilijkheid.

Ik heb een steel in de tuin gezet en daarop scherpgesteld, de belichting had ik uitgekozen en het diafragma op F8 gezet om met wat geluk de kop scherp te hebben. Vogels genoeg in mijn tuin, want het barst van de Koolmezen en Pimpelmeesjes. Het voer lag een halve meter lager dan de steel, en de mezen maken graag eerst een tussenlanding voordat ze afdalen naar het voer. Ik had alles paraat en nu afwachten op het juiste moment. Ik hoopte dat de vogel wat haaks kwam aanvliegen zodat de scherpe gunstig zou vallen. Hier een resultaat van vandaag.

Herfst vogels

Herfst, een jaargetijde met fraaie kleuren. Kleuren waar je als fotograaf blij van moet worden. En dat wordt ik ook. Zeker als ik een paar dagen in een vakantiehuisje in het bos kan vertoeven. Met gezin weliswaar, maar gelukkig wel de mogelijkheid om wat foto;s te maken. Hoe pak je dat aan? Soms heb je een setting in je hoofd. Zoals met de onderstaande foto's.

Gelukkig lag er een stammetje in de buurt die wat mogelijkheden bood. Herfstkleuren genoeg en dan heb je zo een setting gemaakt. En dan maar duimen voor mooie vogels. De eerste fraaie vogel die langs kwam was de gaai. De rover van het bos, maar wel een hele mooie vogel. In een setting die ik vooraf in mijn hoofd had.




Afgelopen zomer broedde er vlakbij het huisje een paartje boomklevers. Ze vlogen nu af en aan. Gelukkig bezocht 1 het stammetje.



Zo is het met relatief simpel materiaal toch mogelijk, in mijn ogen, een mooie setting te maken met als resultaat fraaie foto's.

Gast uit het hoge noorden

De Pestvogel is een vogel die normaal in het hoge noorden voorkomt, zoals Noord Rusland, Finland, Zweden en Noorwegen. Ze wonen daar in de bosrijke gebieden.
Als er een slecht bessen jaar is, trekken ze meer zuidwaarts en met wat geluk kunnen ze ook Nederland aandoen. Ze zijn geen mensen gewend en zijn dan ook vrij makkelijk te benaderen.
Vandaag was ik stom verrast toen ik plots eentje zag zitten nabij mijn woonomgeving. De eerste keer dat ik ooit een pestvogel heb gezien, en heb dan natuurlijk gelijk wat foto`s gemaakt.
Hier alvast 3 foto`s. Later meer op mijn website

landschappen fotograferen

Vorig seizoen heeft Bas Meelker binnen de vereniging Natuurfocus een lezing gehouden over zijn wijze van landschappen fotograferen. Met zijn schitterende kleurvolle beelden en zijn enthousiasme heeft hij de leden van Natuurfocus op een prachtige avond getrakteerd. Hierdoor ontstond al snel de vraag of Bas een workshop wilde geven aan leden van Natuurfocus.
Gelukkig stond Bas hier positief tegenover en na de agenda er op nageslagen te hebben heeft dit zondag 3 oktober plaatsgevonden. 's middags in Makkum verzamelen, waarna gezamenlijk naar een dijk langs het IJsselmeer, waar Bas zijn theorie voor die dag uitlegde.


De leergierige groep bestond uit ca. 12 mensen, waarbij Bas zeer helder en enthousiast zijn kennis deelde. Uiteraard moesten er in de middag ook nog wat plaatjes gemaakt worden, maar dit was als generale bedoeld voor de avondsessie. Na een warme hap met z'n allen richting Stavoren, waar Bas een locatie langs de dijk had uitgezocht. Toen we over de ijk stapten dachten we eerst dat Bas zich vergist had, want hoe kon hij op deze locatie één fatsoenlijke landschapsfoto maken.


Dat werd al snel duidelijk toen hij een uitleg gaf en als voorbeeld een plaatje op één van de golfbrekertjes maakte. Ademloos staonden we allemaal te kijken hoe dat eigenlijk kon, het mooie was dat we het daarna zelf mochten gaan proberen, waarbij Bas wederom zijn kennis overbracht.

Tot 20.00 uur hebben we staan fotograferen, waarbij de sluitertijd uiteindelijk tot 5 minuten opliep en er als nog een donkere foto uitkwam, tijd om naar huis te gaan. Na een vermoeiende
dag, maar meer dan tevreden over opgedane kennis en foto's, weer huiswaarts.

Tot 20.00 uur hebben we staan fotograferen, waarbij de sluitertijd uiteindelijk tot 5 minuten opliep en er als nog een donkere foto uitkwam, tijd om naar huis te gaan.
Na een vermoeiende dag, maar meer dan tevreden over opgedane kennis en foto's, weer huiswaarts.

Graspieper

Even berichtje van mijn kant, want dat is al een weer een tijdje geleden.
De laatste tijd ben ik niet veel meer aan fotografie toe gekomen wegens andere drukte.
Ik was me al een lange periode aan het oriënteren naar nieuwe body aangezien ik met mijn Canon 20D vaak tegen beperkingen aanliep. De AF was op zich prima bij goed licht, maar minder licht was al vaak misgrijpen.

Ik heb deze camera al sinds 2003 en wilde nu een echt iets anders. Na behoorlijk wat Rawfiles van verschillende body`s te hebben mogen ontvangen van mensen uit mijn omgeving heb ik een keuze gemaakt. Mede door de snelheid, iso,beeldkwaliteit en de robuuste body is het de 1D Mark IV geworden. Ik heb er nog nauwelijks mee gefotografeerd, maar het eerste leuke plaatje is deze Gaspieper op iso 1000. Ik denk dat ik veel plezier ga beleven met deze camera.



Nu nog hopen op meer tijd, en mooie onderwerpen.

Bronsttijd

Onlangs hadden we met Natuurfocus een clubdag in het Nationaal Park de Hoge Veluwe. 1 van de doelen was om de bronst te fotograferen.

Het zijn meestal de mannetjesdieren die moeten concurreren om een vrouwtje. Het vrouwtje kan immers maar één keer in een bepaalde periode zwanger worden en ze moet dus selectief zijn. Daarom moet een mannetje het onderste uit de kan halen om te bewijzen dat juist hij beste keus is om mee te paren. Mannetjes van solitair levende dieren zetten geursporen uit of proberen met lokroepen de aandacht van wijfjes te trekken. Het 'burlen' van edelherten is hier een voorbeeld van.



Vrouwtjes zetten ook geursporen uit. Soms nodigen wijfjes mannetjes uit door een soort voorspel. Dit kan spel zijn, een (speelse) achtervolging of een ritueel gevecht. De daadwerkelijke paring laat het vrouwtje pas toe als zij daar lichamelijk helemaal klaar voor is. Veranderingen in uiterlijk komen ook voor bij bronstige wijfjes.



De gevechten tussen concurrerende mannetjes zijn meestal niet ernstig, een mannetjeshert zal in een dergelijk gevecht zijn gewei bijvoorbeeld niet op de flank van zijn rivaal richten. Het gevecht dient immers om te kunnen paren en niet om te doden. Dit is een voorbeeld van het zogenaamde 'ritueel vechten'. Als een mannetje succesvol is in een gevecht laat hij zien dat hij de sterkste is en dus sterk nageslacht kan verwekken. Meestal zal een vrouwtje hem dan uitkiezen maar dit gebeurt niet altijd. Jongere mannetjes zullen het dominante dier soms uitdagen maar ze zullen het meestal tegen hem afleggen.

Dit ritueel is nu goed te volgen in het Nationaal Park. Het blijft boeiend om dit te zien.

macro

Alweer een aantal weken geleden dat ik 's morgens met een collega fotograaf, Tom Kruissink, op pad ben geweest wat macrowerk te doen. 5.30 uur waren we op de plek van bestemming, de zon begon net op te komen.


Het was een fantastische ochtend, lekker fris, veel dauw, mooi licht, dus wat wilden we nog meer.
Tom is een expert op het gebied van macrowerk, waardoor we al snel een aantal onderwerpen voor de lens hadden. Terwijl we ons fanatiek met de kleine beestjes bezighielden, ontdekten we een reekalf dat z'n moeder kwijt was.




Doordat het kalfje aan het zoeken was en wij ons erg stil hielden, kwam het gestaag onze kant uit lopen. Bijna was het zo dichtbij dat we met onze macrolens leuke plaatjes hadden kunnen maken, toen hij zich bedacht en weer terugliep. Helaas dus geen foto's hiervan, maar erg genoten van het moment.







Wij hebben daarna nog diverse vlinders, libellen en juffers mogen bewonderen en vastleggen. Na twee uurtjes stond dr zon aan de hemel en was de temperatuur opgelopen. Hierdoor was de dauw op de fladdelaars verdwenen, zodat voor ons weinig mogelijkheden overbleven.



Zelf was ik zeer blij met de foto's van de Sint-jansvlinder, die had ik al een tijdje op m'n verlanglijstje staan.

Adder memories

De adder (Vipera berus) is een giftige slang die behoort tot de familie adders (Viperidae). De slang wordt ook wel gewone adder, Europese adder of moerasadder genoemd en komt voor in vrijwel geheel Europa en in delen van Azië. De adder is de enige giftige slang die voorkomt in België en Nederland.



De adder wordt ongeveer 50 tot 70 centimeter lang en is te herkennen aan de koperbruine tot rode ogen met verticale pupil, de wat uitstekende schub boven het oog en het zigzagpatroon op de rug. De giftigheid wordt vaak overschat, de adder is lang niet zo gevaarlijk als bijvoorbeeld de mamba's, de cobra's of de meer verwante ratelslangen. De beet van de adder kan wel gevaarlijk zijn voor de mens maar hoewel jaarlijks tientallen adderbeten worden geregistreerd zijn fatale gevallen uiterst zeldzaam.



De adder heeft een groot verspreidingsgebied en komt soms algemeen voor, hierdoor kan het dier goed worden onderzocht en is er veel bekend over de biologie en de levenswijze. De adder is eierlevendbarend, de jongen komen levend ter wereld. Op het menu staan voornamelijk gewervelde dieren, de adder staat daardoor hoog in de voedselketen maar heeft ook veel vijanden zoals zoogdieren en vogels. De adder is een belangrijke verdelger van plaagdieren als konijnen en muizen.



In april van dit jaar was ik in de gelukkige omstandigheid voor het eerst deze fraaie dieren te fotograferen. De locatie was in van de vele venen hier in Twente. Gelukkig konden we een exemplaar vinden dat mooi vrij lag, waardoor we met een paar fraaie foto's weer naar huis konden.

2010: Jaar van het Wild Zwijn

De Zoogdiervereniging roept 2010 uit tot 'Jaar van het Wild Zwijn'. Het wild zwijn volgt de egel op en is gekozen omdat het dier wel wat positieve aandacht kan gebruiken. Het wild zwijn is zowel ecologisch als economisch gezien van grote waarde. Het wroetgedrag zorgt voor open plekken in de bosbodem en is daardoor gunstig voor de biodiversiteit. Daarnaast maken zwijnen, net als andere grote zoogdieren, een bezoek aan de natuur interessanter. De Zoogdiervereniging wil zich in het Jaar van het Wild Zwijn inzetten voor een meer genuanceerd en op wetenschappelijke kennis gebaseerd beeld van de wilde zwijnen.

Deze imposante dieren worden echter niet overal met open armen ontvangen. Ze kunnen ook tot overlast leiden door vraatschade en hun aanwezigheid vormt een vergrote kans op aanrijdingen). Maar door gebruik te maken van ecologische kennis over wilde zwijnen is het verkeersrisico te beperken en kunnen mens en wild zwijn prima samenleven in grote delen van Nederland.



Momenteel is het wild zwijn alleen welkom in de huidige officiële leefgebieden - de Veluwe en de Meinweg - maar de discussie loopt of zijn leefgebied niet mag worden uitgebreid. De wilde zwijnen hebben zelf alvast een voorschot genomen op de discussie en worden op diverse plaatsen gezien waar ze officieel niet "mogen" zijn, bijvoorbeeld in het Rijk van Nijmegen bij Groesbeek, in delen van Noord-Brabant en Overijssel.

Tijdens het Jaar van het Wild Zwijn wil de Zoogdiervereniging een 'kansenkaart' ontwikkelen, waarop de gebieden in Nederland staan waar het wild zwijn zou kunnen voorkomen, gebaseerd op geschikt leefgebied en een beperkte 'overlast'. Het is de bedoeling dat deze kansenkaart gezamenlijk met een boek over de ecologie van wilde zwijnen wordt gepresenteerd op een symposium in het najaar van 2010. Informatie hierover en over de andere activiteiten in het kader van het Jaar van het Wild Zwijn volgen in de loop van 2010.

boomkikkers

Afgelopen 2 en een halve week op een camping in Frankrijk in de Dordogne vertoefd. Mijn equipment uiteraard wel meegenomen, maar er vanuit gegaan dat ik vaker met kids aan het zwembad lag dan met camera in de bosjes.



De tweede dag toch de camping verkent, want je wilt toch weten waar je een stokbrood en een krant kunt kopen, maar ook even langs de vijvers gelopen die op het terrein van de camping aanwezig waren. Daar zag ik tot mijn verbazing in een struik grote krabbenscheer een grote hoeveelheid boomkikkers, die heerlijk op de brede bladeren aan het zonnen waren.






Uiteraard hou je dan de camera niet meer in de tas en ben dan ook geregeld naar de plek teruggegaan. 's Morgens, 's middags en 's avonds gekeken, want in Frankrijk is de temperatuur voor de kikkers hoog genoeg om de gehele dag actief te zijn.














De kikkers waren erg actief, want als ik alleen al in de buurt kwam, sprongen ze meestal "het diepe" in en moest ik een familielid opzoeken. Dus heel voorzichtig te werk, tijd en plek voor het opstellen van het statief was er niet. Alle plaatjes dan maar uit de hand, meestal ook nog met met flitser, maar omdat er genoeg kikkers waren en ik de tijd wel had toch een paar mooie plaatjes kunnen maken.

Record aantal broedende lepelaars op Texel

In De Geul op Texel broeden meer lepelaars dan ooit. In 2010 breekt Texel het derde record op rij. De grootste kolonie is te vinden in De Geul in Nationaal Park Duinen van Texel.

In 2010 broeden er 540 lepelaarparen op Texel. In 2009 waren dat 397 paren en het jaar ervoor 370 paren. Staatsbosbeheer heeft de lepelaars geteld aan de hand van luchtfoto’s. De locaties liggen namelijk in het moeras en zijn zonder te veel verstoring niet te benaderen. Het totaal aantal lepelaars in Nederland in 2009 was volgens de werkgroep 2236 paar.



Uitkijkpunt Mokweg
Lepelaars zijn op Texel goed te bekijken vanaf het uitkijkpunt aan de Mokweg, het merendeel van de in De Geul broedende lepelaars zit daar in de buurt. Aan- en afvliegende vogels, vooral ouders met voedsel zijn er goed te zien. De lepelaars zoeken voedsel in sloten op Texel en de Kop van Noord-Holland. In de sloten vangen ze vooral driedoornige stekelbaarsjes. Daarnaast gaan ze op het Wad op jacht naar garnalen.

Zeearend en meer

Op vrijdag 6 augustus j.l. ben ik samen met Ronald Kamphuis afgereisd naar het voormalig Oost Duitsland. Het betrof een reis van Han Bouwmeester naar de omgeving van Mecklenburg Vorpommern. Deze omgeving staat bekend om de vele roofvogels waaronder de zeearend, de schreeuwarend en rode en zwarte wouwen. Het doel was om de zeearend vanaf de boot te fotograferen. Het weer zat niet geheel mee. Het was behoorlijk bewolkt. Aan de ene kant is dat prettig, je hebt geen last van al te hard licht. Aan de andere kant wil je veel licht aangezien je vliegbeelden maakt en dus snelle sluitertijden wilt. Ik heb er dus voor gekozen om met hoge iso waarden te fotograferen en de 1D MARK III te gebruiken, vanwege zijn snelheid met focussen en snelheid van fotograferen. De zaterdagochtend hebben we een boottocht naar de zeearend gemaakt. De onderstaande foto is daar een resultaat van. Wat een waanzinnig imposante beesten zijn het. Die blik in de ogen: prachtig.



De zaterdagmiddag hebben we besteed aan macrofotografie. We hadden een tip gekregen over een fraai beekdal in de buurt. Hier stikte het van de juffers en libellen. Ook daar hebben we ons prima vermaakt.



Einde van de zaterdagmiddag zijn we nog met een boot het water op geweest om te proberen een wouw vast te leggen, helaas is dat niet gelukt. Dankzij de boottocht hebben we wel kunnen zien hoe fraai de omgeving daar is. De zondagochtend hebben we wederom besteed aan de zeearenden. We kregen de hele familie (de beide ouders met 2 jongen) op bezoek. Het geschreeuw van de jongen om eten was een geweldige ervaring. Alleen de volwassen man kwam de prooi bij de boot ophalen, waarbij eerst de jongen werden gevoed. Daarna deed hij zichzelf tegoed deed aan een maal.In de middag hebben we nog geprobeerd om de schreeuwarend vanuit een schuilhut te fotograferen, maar dat is helaas niet gelukt.

Zondag avond laat waren we terug. Met mooie foto's en een aantal prachtige ervaringen.

Libel

De laatste dagen ben ik een paar keer vroeg op pad gegaan om met het eerste licht wat insecten te fotograferen. Ik hoop dan altijd dat er mist is, want als de zon dan opkomt, kleurt alles heel fraai oranje rood op. De insecten moeten dan nog opwarmen door de dauw en koude nacht om te kunnen vliegen en zijn dan makkelijk te fotograferen . Het valt nog best tegen om een libel te vinden, meestal hangen ze laag in de vegetatie en meestal loop je er zo aan voorbij. Het is dus goed opletten.

De foto rechts is in tegenlicht gemaakt icm mist. De belichting heb ik op -2.o gezet om alleen een silhouet te krijgen van de libel. Ik vind het zelf fraai hoe het licht door de bedauwde vleugels schijnt.

Rechts -Steenrode heidelibel
Onder -Bloedrode heidelibel

Macro avond

De foto van het icarusblauwtje is vanavond gemaakt en heel speciaal voor mij. Lynn, mijn dochter van bijna 6, wilde graag een stuk fietsen. Mama aan het werk, dus dat leek papa een goed idee. Maar wel het aangename met het goede combineren, dus de camera en de macrolens mee. Ik stelde voor om naar de watermolen in Haaksbergen te fietsen en daar een stukje langs de beek te wandelen. Had ze niet zo'n zin in. Dat veranderde toen ik voorstelde om voor elke door haar gevonden vlinder/libel/juffer een dikke kus als beloning in het vooruitzicht te stellen. Ze was ze om. Zo gezegd zo gedaan. We liepen een stukkie langs de beek. Ik had al genoeg juffers gezien, maar nog geen vlinders. Toen riep ze ineens heel enthousiast: papa een vlinder. Een heel kleintje. En ja hoor, mevrouw had een icarusblauwtje gevonden. Papa trots, zij trots. Oh ja, de dikke kus heeft ze gehad. Het is prachtig om je dochter op deze wijze zaken over de natuur te leren. En mooi dat ze het dan oppikt.









Daarnaast ook nog een fraaie juffer vast kunnen leggen. Al met al een geslaagde avond.

Weer terug

Gisteren terug gekomen van een heerlijke vakantie op de Veluwe met mijn gezin. Ons park was gelegen recht tegen over ingang Schaarsbergen Hoge Veluwe dus het was ideaal om af en toe even het park binnen te trekken. De edelherten kun je eigenlijk niet missen als je s`avonds het park in trekt.

De Herten worden daar op een aantal plekken gevoerd en het is dan gewoon wachten totdat ze komen, en het is dan leuk om toch even paar foto`s mee te pikken als er toch bent. Gelukkig was het er niet druk, want eigenlijk is het niet mijn ding om hutje mutje bij elkaar te staan. Mijn gezin, vooral mijn twee dochtertjes vonden het natuurlijk geweldig om deze grote dieren aardig dichtbij te zien. Ik hoopte eigenlijk om een Moeflon te kunnen zien, helaas mocht het niet zo zijn.

Bij een hut zagen we een uitgeslopen libel, waarvan de larve niet goed was los gekomen van het lijfje. De libel bleek een Blauwe Glazenmaker te zijn. Een soort die ik nog niet eerder had gezien.

Het was een heerlijke vakantie waarbij ik niet erg veel tijd in fotografie gestoken heb, de rest van de foto`s moet ik nog uitzoeken.

Poollicht of te wel Noorderlicht

Als er 1 natuurverschijnsel is dat me erg interesseert dan is het poollicht. Ook Noorderlicht genoemd. Helaas wonen we in Nederland op een plek waar je dit fantastisch schouwspel maar zeer zelden kan waarnemen. Echter de komende dagen is er een kleine kans om het waar te nemen. Hieronder een kleine uitleg hoe het ontstaat.

Het poollicht is een lichtverschijnsel in de aardatmosfeer dat bij duisternis kan worden waargenomen. Men ziet het vooral op hoge geografische breedtes en dat betekent dat het verschijnsel vooral 's winters zichtbaar is. Andere namen zijn noorderlicht (aurora borealis) en zuiderlicht (aurora australis). Als het poollicht zich voordoet zien we vaak een lichte gloed of is het licht zichtbaar als bewegende bogen, stralenbundels of gordijnen van licht en heel zelden is het zelfs vlammend. Soms staat aan de noordelijke horizon een boog waaruit de lichtstralen als zoeklichten omhoog schieten.Het poollicht hangt samen met uitbarstingen (protuberansen) op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal ingeslingerd worden. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht.



Rond 1840 ontdekte de Engelse sterrenkundige en militair Sir Edward Sabine (1788 - 1883) dat er een relatie bestaat tussen de activiteit van zonnevlekken en het magnetische veld van de aarde. Sabine onderzocht magnetische stormen, die naalden van kompassen deden afwijken. De wisselingen in het aardmagnetisme traden tegelijkertijd op met noorder- en zuiderlicht. Om dit fenomeen verder te onderzoeken kreeg hij de Engelse regering zover dat zij in 1840 een netwerk van meetstations bouwde. Na analyse van zeer veel meetgegevens ontdekte Sabine dat de magnetische stormen een cyclus hadden van tien tot elf jaar.

De Duitse apotheker en sterrenkundige Samuel Schwabe had sinds 1826 dagelijks het aantal zonnevlekken geregistreerd. Ook hij nam een cyclus waar van tien à elf jaar. Sabine legde hun gegevens naast elkaar en kwam tot de conclusie dat er een verband bestaat tussen zonnevlekken en storingen in het aardmagnetisme.De kans op poollicht is het grootst in jaren met grote activiteit op het oppervlak van de zon. Om de elf jaar maakt de zon zo'n actieve periode door (het laatst in 2000), wat zich uit in een groter aantal zonnevlekken. Wanneer zo'n zonnevlek naar de aarde is gericht kunnen de geladen deeltjes die bij de uitbarsting vrijkomen de aardse atmosfeer bereiken en poollicht veroorzaken. Radiozenders op de kortegolf worden enige uren tevoren ernstig gestoord.

In Nederland wordt jaarlijks op gemiddeld ongeveer zeven dagen poollicht waargenomen, het vaakst in jaren met veel zonneactiviteit.

Geveegd edelhert

Terug van 2 weken vakantie in Doorn. Niet super veel gefotografeerd, maar ben toch een paar daagjes naar de Hoge Veluwe geweest. Dat is vanuit Doorn redelijk kort bij. Mark zat daar vlakbij op de camping, dus we konden mooi met elkaar afspreken. Op het park worden de edelherten op sommige plekken gevoerd. Tja, de mensen die betalen willen toch ook graag dieren in het wild zien, daar betalen ze tenslotte entree geld voor. Of het in deze tijd van het jaar noodzakelijk is, dat is een hele andere discussie, waar de meningen over verdeeld zijn, zoals ik inmiddels heb gemerkt. De onderstaande foto is gemaakt langs de Wildbaanweg in het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Fraai is te zien dat de voorbereidingen voor de bronst in volle gang zijn. Er wordt volop geveegd door de mannen. Het ene hert heeft het gewei al helemaal kaal, de ander is nog niet eens begonnen. Het zijn net mensen wat dat betreft. Hieronder zien jullie het resultaat van het vegen als het mannetje ongeveer halverwege is. De vellen hangen er letterlijk helemaal bij.

zweefvlieg

Zondagmorgen vroeg eruit om het macrowerk weer eens op te pakken. 5.30 uur op de plek, het zonnetje komt net op en reeds 10 soorten gezien die vast te leggen zijn. Een paar mooie platen kunnen maken, totaal 500 foto's om uit te zoeken.



Daarom plaats ik er een paarvan een zweefvlieg die bij mij achter in de tuin op een distelsoort zat. Het weer was behoorlijk onrustig, maar doordat er een schutting staat die behoorlijk wat wind ving, kon ik af en toe een plaatje maken.

Wat gestoeid met flitser en scherptediepte, waardoor 80% van de foto's direct weggegooid kon worden.

eekhoorn

Afgelopen zondag kreeg ik de gelegenheid een plekje te bezoeken waar geregeld eekhoorns gezien worden. Omdat het een warme dag was en de eekhoorns hier de kans hadden wat te drinken, kreeg ik deze snelle rakker een paar keer dichtbij voor de lens.




Een eekhoorn was behoorlijk aktief met heen
en weer rennen en poetswerk. Erg lastig om
scherp vast te kunnen leggen, maar gelukkig is
deze met opgooiend zand gelukt.

Op een gegeven moment bleef hij wat langer op één zitten, met de zon op het koppie, waardoor ik een experimentje met de belichting kon doen.

De belichting op -2 gezet, waardoor alleen het koppie belicht en de rest zwart.
Het resultaat is hieronder te zien, waar ik
zelf erg blij mee ben.

Hoge Veluwe

Even een berichtje vanaf het vakantieadres in Doorn. Afgelopen maandag met het gezin naar de Hoge Veluwe geweest. Hertjes kijken, zoals de kleine meid zei. Gelukkig weet je dan wat plekken waar de kansen wat groter zijn. Het blijft dan verbazingwekkend dat je dan alleen staat totdat de herten verschijnen. Ondanks de hitte kwamen toch 6 geweidragers hun gezicht laten zien. Hierboven en hieronder wat resultaten. Ze zijn op de laptop bewerkt, dus niet geheel optimaal. De laptop is niet gekalibreerd.